Wspomnienia ze szpitala

Poród dla każdej kobiety jest przeżyciem wywołującym całą gamę emocji. Od strachu, przez zniecierpliwienie aż do ogromnej radości i euforii. Kto rodził, ten sam wie o czym mówię. Tak jak każda kobieta obawiałam się porodu. Bałam się przede wszystkim bólu, wielogodzinnej męki, niemiłej opieki w szpitalu, no i że dziecko będzie chore.

Miałam szczęście. Dużo szczęścia. Trafiłam na uprzejme i rzeczowe położne, które pomogły mi sprowadzić Lenę sprawnie na świat. Nieocenione było także wsparcie męża, który dzielnie trzymał mnie za rękę i słuchał jak krzyczę mu do ucha.
Miałam wyjątkowo łatwy poród jak na pierwsze dziecko, chociaż oczywiście ból był ogromny. Kiedy słyszę mrożące krew w żyłach opowieści znajomych co się działo u nich na sali porodowej, aż czasem ciężko mi uwierzyć. Dlatego jestem szczęściarą.

Sam pobyt w szpitalu był za to denerwujący. Odliczałam godziny do wyjścia do domu. Tu ponownie położne były pomocne i uprzejme, ale przecież nie ma to jak w domu. Do tego na sali było strasznie ciepło, a kołdra na łóżku wyjątkowo gruba. No nie dało się dobrze zasnąć, budziłam się co pół godziny zlana potem. Więc gdy w końcu weszłam do domu, odetchnęłam z ulgą. Jesteśmy z Leną tu gdzie powinnyśmy być, w naszym domku.

Jakie wy macie przeżycia z tego wyjątkowego dnia, gdy wasze pociechy pojawiły się na świecie? Jak oceniacie pomoc personelu medycznego i warunki szpitalne?